نوبانی (۲۰۰۹) به بررسی تحقیقی با عنوان” مدیریت سرمایه در گردش، جریان نقدی عملیاتی و عملکرد شرکت” بر روی اطلاعات ۸۷۰۳۰ شرکت-سال در دوره ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴ در کشور آمریکا پرداخت.با انجام این مطالعه به وجود ارتباط منفی معنی­دار بین چرخه تبدیل به نقد و درآمد عملیاتی حاصل از فروش و جریان وجوه نقد عملیاتی، پی­برد. نتایج همچنین حاکی از ارتباط منفی معنی­دار بین دوره وصول حساب­های دریافتنی و درآمد عملیاتی و جریان نقدی عملیاتی حاصل از فروش است. ‌بنابرین‏ کوتاه شدن چرخه تبدیل به نقد و دوره دریافت حساب­های دریافتنی موجب بهبود عملکرد شرکت و گردش نقدی خواهد شد.نتایج همچنین نشان می­دهد که با کوتاه­تر شدن دوره گردش موجودی­ها به جای بهبود عملکرد شرکت و گردش نقدی موجب تضعیف آن خواهد شد. این نتایج بیانگر آن است که با کوتاه­تر شدن دوره گردش موجودی کالا، مدیران باید از افزایش هزینه­ های قابل اجتنابی جلوگیری کنند که به عملکرد و جریان نقدی شرکت آسیب وارد ‌می‌کنند. نتایج همچنین حاکی از ارتباط منفی معنادار بین دوره پرداخت بدهی­ها و درآمد عملیاتی حاصل از فروش و جریان نقدی عملیاتی می­باشند. ‌به این ترتیب، طولانی تر شدن دوره پرداخت بدهی­ها با کند شدن روند پرداخت به فروشندگان می‌تواند به اعتبار و شهرت شرکت آسیب رساند و سوددهی وجریان نقد را کاهش دهد.

روبرت و همکاران^[۱۹](۲۰۱۱) در تحقیقی با عنوان “مدیریت سرمایه در گردش و ثروت سهام‌داران” به بررسی شرکت­های آمریکایی از سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۰۶ پرداختند. طبق شواهد به نتایجی دست یافتند، مبنی براینکه ارزش یک دلار اضافی سرمایه ­گذاری در خالص سرمایه عملیاتی(شامل؛ حساب­های دریافتنی، موجودیها و حساب­های پرداختنی ‌می‌باشد) به طور ​​ متوسط کمتر از یک دلار به صورت نقدی ‌می‌باشد. مهمتر از همه نتایج نشان می­دهد، ارزش هر دلار اضافی سرمایه ­گذاری در سرمایه در گردش خالص عملیاتی (برابر است با حساب­های دریافتنی بعلاوه موجودی­ها و منهای حساب­های پرداختنی) کمتر از ارزش دلارهای سرمایه ­گذاری شده است و با افزایش سرمایه ­گذاری نسبت به قبل در حال کاهش ‌می‌باشد. این الگوها قوی هستند حتی زمانی­که انحراف شرکت از الگوهای صنعت قابل ملاحظه باشد. به همین ترتیب مسئولیت ایجاد مدیریت سرمایه درگردش کارآمد مربوط به مدیران است. دوم، ارزش یک دلار اضافی سرمایه ­گذاری درسرمایه در گردش خالص عملیاتی به میزان قابل توجهی بر انتظارات آینده فروش یک شرکت، بار بدهی­ها و محدودیت­های مالی آن، خطر ورشکستگی شرکت و انتظارات آینده تورمی تاثیر می­ گذارد. سوم، سرمایه ­گذاری­های اضافی در دادن اعتبار به یکی از مشتریان نسبت به سرمایه ­گذاری اضافی در موجودی کالا تاثیر بیشتری برثروت سهام‌داران دارد.

روتا و اریک^[۲۰] (۲۰۱۲) به بررسی تحقیقی با عنوان “دارایی­ های نقدی، سرمایه در گردش، ارزش شرکت “پرداختند.پس از جمع ­آوری اطلاعات از شرکت­های فهرست شده فرانسوی در طول دوره ۲۰۰۳-۲۰۰۹ تجزیه و تحلیل داده ­ها را انجام دادند و نتایج زیر به دست آمد: ۱) سرمایه ­گذاران در شرکت­های فرانسوی نگران افزایش پول نقد در حساب­های شرکت­ها هستند، اما شرکت­های ایالات متحده کمتر نگران این موضوع هستند. ۲) سرمایه ­گذاران در شرکت­های فرانسوی، مراقبت زیادی ‌در مورد مدیریت سرمایه در گردش دارند و ارزش یک یورو اضافی سرمایه ­گذاری شده در سرمایه در گردش نسبت به ارزش واقعی یک یورو ‌کمتر است. ۳) در واقع، ارزش یک یورو سرمایه ­گذاری به صورت نقدی یا در سرمایه در گردش خالص عملیاتی، کمتر از ارزش یک یورو است که به طور عمده به وسیله ساختار مالی توصیف می­ شود.

اپتو (۲۰۱۲) در مطالعه­ ای رابطه بین سیاست­های متهورانه مدیریت سرمایه در گردش و سودآوری شرکت­های کوچک غیرمالی آمریکا را بین سال­های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۱ مورد بررسی قرار داد. در این پژوهش روابط به وسیله روش­های آماری F-test و رگرسیون با بهره گرفتن از نرم­افزار Spss مورد آزمون قرار ‌گرفته‌اند. در این مطاله دریافتند، کاهش سرمایه ­گذاری در دارایی­ های جاری یک شرکت باعث کاهش سودآوری آن خواهد شد و همچنین شرکت­هایی که از میزان بالایی بدهی جاری برای بهبود سودآوری استفاده ‌می‌کنند، ممکن است ناامید شوند. زیرا، یک مدل محافظه ­کارانه با بهره گرفتن از کمترین میزان بدهی جاری اثر مثبت در این مطالعه را ثابت می‌کند.

۲-۷-۲ تحقیقات داخلی

رهنمای رود پشتی و کیائی (۱۳۸۷) مقاله ای با عنوان” تاثیر مدیریت سرمایه در گردش بر سود آوری شرکت­های ایرانی” در چارچوب کلی قیاسی – استقرائی انجام دادند. با بهره گرفتن از روش­های آماری همبستگی ارتباط بین بازدهی، نقدینگی، و توان پرداخت بدهی واحد انتفاعی را با استراتژی­ های مدیریت سرمایه در گردش برای دوره ۶ساله (۸۰-۷۵) با حجم نمونه ۳۹ شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار در دو صنعت غذائی ، داروئی و شیمیایی مورد بررسی قرار داده است. نتایج تحقیق نشان می­دهد که ارتباط ضعیفی بین بازدهی و استراتژی مدیریت سرمایه در گردش وجود داردکه از لحاظ آماری معنی­دار نیست. اما بین نقدینگی و استراتژی مدیریت سرمایه در گردش ارتباط معناداری وجود دارد و از لحاظ اماری معنی دارا است و همین ارتباط بین توان پرداخت بدهی و استراتژی مدیریت سرمایه در گردش وجود دارد.

محمدزاده و نوفرستی (۱۳۸۸) پژوهشی با عنوان” بررسی تأثیر سیاست­های سرمایه در گردش بر بازده سرمایه ­گذاری شرکت­های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در صنایع شیمیایی و مواد غذایی “با حجم نمونه ۴۳ شرکت از صنایع غذایی و ۵۱ شرکت از صنایع شیمیایی انجام داده‌اند. در این تحقیق از ضریب همبستگی و رگرسیون با در نظر گرفتن اطلاعات استخراج شده از صورت­های مالی شرکت­های پذیرفته شده در بوررس اوراق بهادار تهران و نرم­افزار Excel وSpss برای تجزیه و تحلیل داده ­ها استفاده شده است. اطلاعات مورد نیاز برای انجام تحقیق از یک دوره ۵ ساله (۸۴-۸۰) جمع ­آوری شده است.با توجه به نتایج به دست آمده یک رابطه مثبت ومستقیم بین سرمایه در گردش و بازده دارایی­ ها و همین رابطه بین نسبت جاری (ریسک عدم توانایی بازپرداخت بدهی­ها) و بازده دارایی­ ها وجود دارد و در نهایت افزایش سرمایه در گردش بیش از متوسط صنعت باعث کسب بازده بیشتر نسبت به قبل نمی­ شود. به طور کلی با افزایش سرمایه در گردش و کاهش ریسک عدم توانایی باز پرداخت بدهی­ها بازده سرمایه گذاری افزایش می‌یابد ولی میزان افزایش سرمایه در گردش نباید از متوسط صنعت بیشتر باشد چون در این صورت باعث کسب بازده بالاتر نمی­ شود و همچنین تأثیر متغیرهای مستقل تحقیق بر روی بازده در صنعت شیمیایی بیشتراز صنعت مواد غذایی است.