وبلاگ

وزن : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات / بحر رمل مثمن مقصور
موضوع کلی: عشق وسختی های راه آن وشکوه از بخت
غزل مردّف با ردیف فعلی.
۱-عندلیب، بلبل/ شمع وسوختن، عندلیب وگل ،تناسب/ درافتادن، کنایه از جنگیدن/
۲-صبر، ضد صفت جزع ،است وآن عبارت است از :ثبات نفس واطمینان آن ومضطرب نگشتن آن در بلایا و مصائب ومقاومت کردن با حوادث وشدائد، به نحوی که سینه ی او تنگ نشود وخاطر او پریشان نگردد وگشادگی وطمأنینه که پیش از حدوث آن واقعه است زوال نپذیرد.(نراقی،۱۳۷۴ :۸۱۴)/ عاشق وصبوربودن، تضاد /
۳-همچون غنچه ، تشبیه /حسرت اندوختن، کنایه از حسرت خوردن/
۴-پیرکنعانی، کنایه از یعقوب، رجوع کنید به غزل ۳۰۰/ دیده از چیزی دوختن، کنایه از خود داری کردن از نگاه/
۵-برق غیرت، تشبیه بلیغ اضافی/ غیرت، حمیّت ، تعصب بر چیزی نزد سالک از جمله لوازم محبت حال غیرت است.( سجادی،۱۳۷۰: ۶۳۲)/داع ستم ، تشبیه بلیغ اضافی/
غزل ۳۱۳

خوشا کسی که به کوی تو بخت همدم اوست
دلم که در خم چوگان زلف توست چو گوی
به مرگ مدعی از درد، دل بسوخت مرا
دلا تو چند چو پروانه لافی از آتش
ترا چه تاب جمالی که مه ازو تابی است
ز سیل فتنه چه غم خانه ی دل ما را
به یمن ساقی عیسی نفس نخواهد مرد

سفال درد سگان تو ساغر جم اوست
شکسته شد همه عمر و هنوز در خم اوست
هنوز خانه بختم سیه بماتم اوست
ترا چه طاقت یک شعله زآتش غم اوست
چه جای ماه که خورشید ذرّه کم اوست
که از اساس کحبت بنای محکم اوست
چراغ خاطر اهلی که زنده از دم اوست

وزن:مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن / بحر مجتث مثمن اصلم
موضوع کلی: عشق وآوارگی راه عشق وتحمل سختی ها برای رسیدن به وصال معشوق

غزل مردّف با ردیف فعلی.
۱-همدم بودن بخت، تشخیص/ جم ، جمشید، رجوع کنید به غزل۳۰۱/
۲-چوگان زلف، تشبیه بلیغ اضافی/دل چو گوی تشبیه بلیغ/ شکسته شدن دل، کنایه از ناامید شدن/
۴-دل مجاز از انسان/ چو پروانه، تشببیه/ لافی از مصدر لافیدن ، ادعا داشتن/ آتش غم، تشبیه بلیغ اضافی/
۵-خورشید وذرّه، اضاد/
۶-سیل فتنه، تشبیه بلیغ اضافی/خانه ی دل، تشبیه بلیغ اضافی/
۷-ساقی، در ادبیّات عرفانی بر معنای متعدد اطلاق شده است گاه کنایه از فیاض مطلق وگاه بر ساقی کوثر اطلاق شده و به استعاره از آن مرشد کامل نیز اراده کرده اندهمچنین گفته اند که مراد از ساقی ذات به اعتبار حب ظهور واظهار است.(سجادی) / تلمیح به داستان عیسی(ع) رجوع کنید به غزل ۳۰۷/چراغ خاطر،تشبیه بلیغ اضافی/
غزل ۳۱۴

با یک دم وصلت غم عالم نتوان گفت
ما وصل نجوئیم و غم هجر تو خواهیم
با زخم تو خاموشم و زخمی دگرست این
بسیار دهان تو کم از ذره بود لیک