وبلاگ

۶۴

 

۶۸

 

۶۰

 

۱.۲۵

 

 

 

w_128*128(2)

 

۶۴

 

۸۶

 

۸۵

 

۱.۱۷

 

 

 

w_128*128(3)

 

۶۴

 

۶۵

 

۵۹

 

۱.۱

 

 

 

از نتایج محاسبات می­توان، کارایی روش پیشنهادی را در توزیع­های متفاوت گره­های کلاینت مش مشاهده کرد. بهترین کارایی در شبکه­ ای با اندازه کوچک و متوسط مربوط به توزیع نرمال است ولی در شبکه ­های بزرگ، توزیع یکنواخت از توزیع نرمال بهتر بوده است. دلیل آن هم این است که نوع جایگذاری مسیریاب­ها در روش پیشنهادی ارائه شده، سعی دارد حداکثر سطح ممکن شبکه را با بهره گرفتن از مسیریاب­های موجود، پوشش دهد، لذا در شبکه­ هایی با اندازه بزرگتر، هر چه توزیع کلاینت­ها به توزیع یکنواخت نزدیک­تر باشد، ترافیک کلاینت­های بیشتری توسط مسیریاب­ها، قابل پشتیبانی خواهد بود، در حالی که در سایر توزیع­ها بخصوص توزیع­های توانی و weibull، تراکم بسیار زیاد کلاینت­ها در بعضی نواحی موجب می­ شود که با بهره گرفتن از مسیریاب­ها موجود در آن ناحیه، نتوان تعداد کلاینت­های موجود را پوشش داد، زیرا ظرفیت مسیریاب­ها محدود بوده، و برای پوشش این کلاینت­ها نیاز به اضافه کردن مسیریاب­ها بیشتر در آن ناحیه است تا بتوان بار ترافیکی کلاینت­ها را به سمت دروازه اینترنت ارسال کرد.

در توزیع­های توانی و weibull، از آنجایی که تعداد موقعیت­های زیادی را در یک ناحیه تولید می­ کنند، در شبکه ­های کوچک و متوسط، جواب خوبی به صورت میانگین در تعداد کلاینت­های پوشش داده شده، توسط روش NRP بدست می ­آید، اما در شبکه ­های بزرگ به علتی که در بالا ذکر شد، پاسخ بسیار مناسبی نتیجه نمی­ شود. علاوه براین از جدول­ها این نکته نیز قابل مشاهده است که نتیجه دو توزیع توانی و weibull شبیه­تر به یکدیگر است، که با توجه به اینکه توزیع weibull، تعمیم داده شده توزیع توانی است، منطقی به­نظر می­رسد.
در ادامه، نتایج بدست آمده برای شبکه­ ها با اندازه متفاوت با نتایج مرجع [۱۲] مقایسه شده است. در هر یک از شکل­ها، تعداد میانگین کلاینت­های پوشش داده شده توسط روش NRP در نمونه شبکه ­های ذکر شده با نتایج مربوط به همان توزیع مربوط به مرجع [۱۲] مقایسه شده است.
در شکل ۴-۸، حداکثر تعداد کلاینت­های پوشش داده شده در شبکه ­های متفاوت با توزیع یکنواخت با نتایج توزیع یکنواخت مرجع [۱۲] نشان داده شده است.
شکل ‏۴‑۸ حداکثر تعداد کلاینت­های پوشش داده شده در توزیع یکنواخت
همانطور که از شکل ۴-۸ هم قابل مشاهده است، روش پیشنهادی در تعداد کاربران پوشش داده شده، تفاوت بسیار چشمگیری نسبت به روش مرجع [۱۲] دارد. بدلیل جایگذاری مسیریاب­ها به­ گونه ­ای که، کل سطح شبکه را پوشش دهد، در صورتی که کلاینت­های درون شبکه توزیعی یکنواخت داشته باشند، تعداد بسیار زیادی از کاربران پوشش داده می­شوند. تحت پوشش قرار نگرفتن کلاینت­های باقیمانده به یکی از دو دلیل زیر می ­تواند باشد: کلاینت­های شبکه در ناحیه­ای از شبکه قرار گرفته­اند که مسیریابی در آن ناحیه وجود ندارد، زیرا به تعداد مسیریاب بیشتری برای پوشش کل سطح شبکه نیاز بوده است. دوم اینکه، کلاینت­ها در ناحیه­ای قرار گرفته­اند که تراکم ترافیکی در آنجا زیاد است، و با بهره گرفتن از تعداد مسیریاب­های موجود در آن ناحیه, امکان پشتیبانی از همه آن­ها وجود ندارد، و برای تقسیم بار ترافیکی شبکه در ناحیه مذکور می­بایستی تعدادی مسیریاب به این ناحیه اضافه گردد.
در شکل ۴-۹، حداکثر تعداد کلاینت­های پوشش داده شده در شبکه ­های متفاوت با توزیع نرمال با نتایج توزیع نرمال مرجع [۱۲] نشان داده شده است. در این توزیع هم، روش پیشنهادی، نتایج خوبی را ارائه می­دهد. در شبکه­ کوچک نتایج نزدیک است اما در شبکه با اندازه بزرگتر، با توجه به نوع جایگذاری مسریاب­ها، تعداد کلاینت بیشتری پوشش داده شده است.
شکل ‏۴‑۹ حداکثر تعداد کلاینت­های پوشش داده شده در توزیع نرمال
در شکل­های­ ۴-۱۰ و ۴-۱۱ نتایج مربوط به دو توزیع توانی و weibull نشان داده شده است. که در هر دو توزیع، همانطور که در شکل­ها مشخص است، نتایج روش ارائه شده، بهتر بوده است.
در شکل ۱۱-۴، نتایج مربوط به همه توزیع­های متفاوت کلاینت­های مش مربوط به روش NRP، نشان داده شده است. همانطور که قبلا هم ذکر شد و در شکل مشخص است، در شبکه­ ۳۲×۳۲ و ۶۴×۶۴ با توزیع نرمال کلاینت­ها، و در شبکه ۱۲۸×۱۲۸با توزیع یکنواخت کلاینت­ها، حداکثر تعداد کاربران پوشش داده شده است. شبیه و نزدیک بودن توزیع­های توانی و weibull هم، در شکل قابل مشاهده است.
شکل ‏۴‑۱۱ حداکثر تعداد کلاینت­های پوشش داده شده در توزیع weibull
شکل ‏۴‑۱۰ حداکثر تعداد کلاینت­های پوشش داده شده در توزیع توانی
بنابراین، نتایج بدست آمده و ارائه شده نشان می­دهد که نوع جایگذاری پیشنهادی بهبود قابل­توجهی از لحاظ تعداد کاربران پوشش داده شده نسبت به روش [۱۲]، با توزیع متفاوت کلاینت­ها دارد. نتیجه مهم دیگری که از تحلیل نتایج و شکل ۴-۱۲، می­توان گرفت، این است که در صورتی که امکان تخمین نوع توزیع کلاینت­ها را درشبکه و یا ناحیه­ای از شبکه، میسر باشد، می­توان با جایگذاری مسیریاب­های بیشتر در ناحیه­ای که تراکم کلاینت­ها بیشتر است، هم تعداد بیشتری آز آن­ها را پوشش داد، هم کارایی جایگذاری شبکه را افزایش داد.
شکل ‏۴‑۱۲ حداکثر تعداد کلاینت­های پوشش داده شده در همه توزیع­ها در روش NPR
تعیین تعداد مسیریاب­ها
همانطور که در قسمت ۳-۷ ذکر گردید، اگر فرض شود شعاع دیسک شبکه و شعاع انتقال هر یک از مسیریاب­هاست، الگوریتم NRP برای یافتن تعداد مسیریاب­ها از تعداد شروع کرده و یکی یکی مسیریاب­ها را به شبکه، تا رسیدن به حداکثر پوشش قابل دستیابی، اضافه می­ کند. نتایج آزماش اجرای الگویتم NRP روی شبکه­ هایی با اندازه متفاوت و مسیریاب­هایی با شعاع متفاوت نشان می­دهد که تعداد مسیریاب مورد نیاز، برای شبکه قبل از اعمال فاز ترافیک، می ­تواند از رابطه ۴-۱ بدست آید. در واقع، با توجه به اینکه با وجود محدودیت­های محیطی، امکان رسیدن به پوشش ۱۰۰% نیست، ما شرط رسیدن به پوشش بیش از ۹۰% را برای اتمام جایگذاری استفاده کردیم. پس از بررسی نتایج مربوط به شبکه مورد بررسی و تعداد مسیریاب­های استفاده شده، به این نتیجه رسیدیم که می­توان از رابطه زیر برای تعیین تعداد مسیریاب­ها استفاده کرد و با بررسی آن بر شبکه های دیگر، درستی آن تایید گردید.

 

 

(‏۴‑۱)

 

 

 

 

 

اگر داده ­های مربوط به شبکه ­های بررسی شده در این فصل، که در جدول ۴-۵ آمده است مشاهده شود، و با شکل­های مربوطه مقایسه گردد، درستی رابطه بدست­ آمده، تایید می­ شود.
جدول ‏۴‑۵ تعیین تعداد مسیریاب مورد نیاز