۶۴
۶۸
۶۰
۱.۲۵
w_128*128(2)
۶۴
۸۶
۸۵
۱.۱۷
w_128*128(3)
۶۴
۶۵
۵۹
۱.۱
از نتایج محاسبات میتوان، کارایی روش پیشنهادی را در توزیعهای متفاوت گرههای کلاینت مش مشاهده کرد. بهترین کارایی در شبکه ای با اندازه کوچک و متوسط مربوط به توزیع نرمال است ولی در شبکه های بزرگ، توزیع یکنواخت از توزیع نرمال بهتر بوده است. دلیل آن هم این است که نوع جایگذاری مسیریابها در روش پیشنهادی ارائه شده، سعی دارد حداکثر سطح ممکن شبکه را با بهره گرفتن از مسیریابهای موجود، پوشش دهد، لذا در شبکه هایی با اندازه بزرگتر، هر چه توزیع کلاینتها به توزیع یکنواخت نزدیکتر باشد، ترافیک کلاینتهای بیشتری توسط مسیریابها، قابل پشتیبانی خواهد بود، در حالی که در سایر توزیعها بخصوص توزیعهای توانی و weibull، تراکم بسیار زیاد کلاینتها در بعضی نواحی موجب می شود که با بهره گرفتن از مسیریابها موجود در آن ناحیه، نتوان تعداد کلاینتهای موجود را پوشش داد، زیرا ظرفیت مسیریابها محدود بوده، و برای پوشش این کلاینتها نیاز به اضافه کردن مسیریابها بیشتر در آن ناحیه است تا بتوان بار ترافیکی کلاینتها را به سمت دروازه اینترنت ارسال کرد.
در توزیعهای توانی و weibull، از آنجایی که تعداد موقعیتهای زیادی را در یک ناحیه تولید می کنند، در شبکه های کوچک و متوسط، جواب خوبی به صورت میانگین در تعداد کلاینتهای پوشش داده شده، توسط روش NRP بدست می آید، اما در شبکه های بزرگ به علتی که در بالا ذکر شد، پاسخ بسیار مناسبی نتیجه نمی شود. علاوه براین از جدولها این نکته نیز قابل مشاهده است که نتیجه دو توزیع توانی و weibull شبیهتر به یکدیگر است، که با توجه به اینکه توزیع weibull، تعمیم داده شده توزیع توانی است، منطقی بهنظر میرسد.
در ادامه، نتایج بدست آمده برای شبکه ها با اندازه متفاوت با نتایج مرجع [۱۲] مقایسه شده است. در هر یک از شکلها، تعداد میانگین کلاینتهای پوشش داده شده توسط روش NRP در نمونه شبکه های ذکر شده با نتایج مربوط به همان توزیع مربوط به مرجع [۱۲] مقایسه شده است.
در شکل ۴-۸، حداکثر تعداد کلاینتهای پوشش داده شده در شبکه های متفاوت با توزیع یکنواخت با نتایج توزیع یکنواخت مرجع [۱۲] نشان داده شده است.
شکل ۴‑۸ حداکثر تعداد کلاینتهای پوشش داده شده در توزیع یکنواخت
همانطور که از شکل ۴-۸ هم قابل مشاهده است، روش پیشنهادی در تعداد کاربران پوشش داده شده، تفاوت بسیار چشمگیری نسبت به روش مرجع [۱۲] دارد. بدلیل جایگذاری مسیریابها به گونه ای که، کل سطح شبکه را پوشش دهد، در صورتی که کلاینتهای درون شبکه توزیعی یکنواخت داشته باشند، تعداد بسیار زیادی از کاربران پوشش داده میشوند. تحت پوشش قرار نگرفتن کلاینتهای باقیمانده به یکی از دو دلیل زیر می تواند باشد: کلاینتهای شبکه در ناحیهای از شبکه قرار گرفتهاند که مسیریابی در آن ناحیه وجود ندارد، زیرا به تعداد مسیریاب بیشتری برای پوشش کل سطح شبکه نیاز بوده است. دوم اینکه، کلاینتها در ناحیهای قرار گرفتهاند که تراکم ترافیکی در آنجا زیاد است، و با بهره گرفتن از تعداد مسیریابهای موجود در آن ناحیه, امکان پشتیبانی از همه آنها وجود ندارد، و برای تقسیم بار ترافیکی شبکه در ناحیه مذکور میبایستی تعدادی مسیریاب به این ناحیه اضافه گردد.
در شکل ۴-۹، حداکثر تعداد کلاینتهای پوشش داده شده در شبکه های متفاوت با توزیع نرمال با نتایج توزیع نرمال مرجع [۱۲] نشان داده شده است. در این توزیع هم، روش پیشنهادی، نتایج خوبی را ارائه میدهد. در شبکه کوچک نتایج نزدیک است اما در شبکه با اندازه بزرگتر، با توجه به نوع جایگذاری مسریابها، تعداد کلاینت بیشتری پوشش داده شده است.
شکل ۴‑۹ حداکثر تعداد کلاینتهای پوشش داده شده در توزیع نرمال
در شکلهای ۴-۱۰ و ۴-۱۱ نتایج مربوط به دو توزیع توانی و weibull نشان داده شده است. که در هر دو توزیع، همانطور که در شکلها مشخص است، نتایج روش ارائه شده، بهتر بوده است.
در شکل ۱۱-۴، نتایج مربوط به همه توزیعهای متفاوت کلاینتهای مش مربوط به روش NRP، نشان داده شده است. همانطور که قبلا هم ذکر شد و در شکل مشخص است، در شبکه ۳۲×۳۲ و ۶۴×۶۴ با توزیع نرمال کلاینتها، و در شبکه ۱۲۸×۱۲۸با توزیع یکنواخت کلاینتها، حداکثر تعداد کاربران پوشش داده شده است. شبیه و نزدیک بودن توزیعهای توانی و weibull هم، در شکل قابل مشاهده است.
شکل ۴‑۱۱ حداکثر تعداد کلاینتهای پوشش داده شده در توزیع weibull
شکل ۴‑۱۰ حداکثر تعداد کلاینتهای پوشش داده شده در توزیع توانی
بنابراین، نتایج بدست آمده و ارائه شده نشان میدهد که نوع جایگذاری پیشنهادی بهبود قابلتوجهی از لحاظ تعداد کاربران پوشش داده شده نسبت به روش [۱۲]، با توزیع متفاوت کلاینتها دارد. نتیجه مهم دیگری که از تحلیل نتایج و شکل ۴-۱۲، میتوان گرفت، این است که در صورتی که امکان تخمین نوع توزیع کلاینتها را درشبکه و یا ناحیهای از شبکه، میسر باشد، میتوان با جایگذاری مسیریابهای بیشتر در ناحیهای که تراکم کلاینتها بیشتر است، هم تعداد بیشتری آز آنها را پوشش داد، هم کارایی جایگذاری شبکه را افزایش داد.
شکل ۴‑۱۲ حداکثر تعداد کلاینتهای پوشش داده شده در همه توزیعها در روش NPR
تعیین تعداد مسیریابها
همانطور که در قسمت ۳-۷ ذکر گردید، اگر فرض شود شعاع دیسک شبکه و شعاع انتقال هر یک از مسیریابهاست، الگوریتم NRP برای یافتن تعداد مسیریابها از تعداد شروع کرده و یکی یکی مسیریابها را به شبکه، تا رسیدن به حداکثر پوشش قابل دستیابی، اضافه می کند. نتایج آزماش اجرای الگویتم NRP روی شبکه هایی با اندازه متفاوت و مسیریابهایی با شعاع متفاوت نشان میدهد که تعداد مسیریاب مورد نیاز، برای شبکه قبل از اعمال فاز ترافیک، می تواند از رابطه ۴-۱ بدست آید. در واقع، با توجه به اینکه با وجود محدودیتهای محیطی، امکان رسیدن به پوشش ۱۰۰% نیست، ما شرط رسیدن به پوشش بیش از ۹۰% را برای اتمام جایگذاری استفاده کردیم. پس از بررسی نتایج مربوط به شبکه مورد بررسی و تعداد مسیریابهای استفاده شده، به این نتیجه رسیدیم که میتوان از رابطه زیر برای تعیین تعداد مسیریابها استفاده کرد و با بررسی آن بر شبکه های دیگر، درستی آن تایید گردید.
(۴‑۱)
اگر داده های مربوط به شبکه های بررسی شده در این فصل، که در جدول ۴-۵ آمده است مشاهده شود، و با شکلهای مربوطه مقایسه گردد، درستی رابطه بدست آمده، تایید می شود.
جدول ۴‑۵ تعیین تعداد مسیریاب مورد نیاز
فرم در حال بارگذاری ...