ــــــ . “مصدر در گویش دوانی". زبان شناسی. س۱۷. ش۲. پیاپی۳۴. پاییزـ زمستان ۱۳۸۱، ص ۶۳ـ۷۳.
۱ـ پسوندهای مصدر در گویش دوانی ۲ـ پیشوندهای مصدر در گویش دوانی ۳ـ مصدرهای مرکب ۴ـ مصدرهایی که فقط به سوم شخص مفرد صرف می‌شوند ۵ـ علامت نفی در مصدرها.
ــــــ . “نکاتی چند درباره گویش دوانی"، درهم‌اندیشی گویش‌شناسی ایرانی (مکان، زمان؟)، چکیده مقالات نخستین هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایرانی. [بیجا: بی‌نا]، ۱۳۸۰، ص ۲۵.*
سلطانی، محمدعلی. “اولی‌ـ اولی‌ترـ اولی‌ترین". رشد آموزش و ادب فارسی. س۷. پیاپی ۲۹ـ۳۰. تابستان ـ پاییز ۱۳۷۱، ص ۷۴ـ۷۷.
تعریف شمس قیس رازی؛ چند مثال از آثار کهن.
سلطانی گردفرامرزی، علی. “پاسخی بر نقد …” [در پاسخ به انتقاد محمد مهیار از کتاب نگارش و دستور زبان فارسی سال چهارم] اطلاعات. ش۲۰۲۸۴. ۱۴ شهریور ۱۳۷۳، ص ۶ و۴.
سلمی، عباس. “یک نکته دستوری در گویش دوان"، در کنگره تحقیقات ایرانی (تبریز، ۲ـ۵ شهریورماه ۱۳۵۴)، مجموعه سخنرانی‌های ششمین کنگره تحقیقات ایرانی. زیرنظر ناصر بقایی، اکبر بهروز. تبریز: دانشگاه آذرابادگان، ۱۳۵۷، ج۳، ص ۸۹ـ۹۵.
برخی ویژگی‌های ایرانی میانه در گویش دوانی: ۱ـ آوایی ۲ـ واژگانی.
سلیم، عبدالامیر. “دستگاه صرف فعل در زبان پارسی میانه جنوبی". نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۱۵. ش۲. تابستان ۱۳۴۲، ص ۱۱۹ـ۱۲۸.
خواتم شخصی یا ضمیرهای فاعلی متصل به بن‌مضارع در پارسی‌میانه جنوبی؛ خواتم شخصی یا ضمیرهای فاعلی متصل به بن مضارع در پارسی میانه شمالی پهلوی و پارتی.
سلیمی، صهبا. “گوناگون‌های زبان: زبان، گویش، لهجه". اطلاعات علمی. س۱۸. ش۳. پیاپی ۲۹۲. دی ۱۳۸۲، ص؟.*
سمایی، مهدی. “پردازش فعل مرکب". زبان شناسی. س۱۵. ش۲. پیاپی۳۰. پاییزـ زمستان ۱۳۷۹، ص ۱۸ـ۴۴.
۱ـ شیوه کار دستورسنج ورد پرفکت ۲ـ سابقه بررسی فعل مرکب ۳ـ معیار تشخیص فعل مرکب در دستورسنج.
ــــــ . “پردازش گروه اسمی". اطلاع‌رسانی. دوره ۱۸. ش۱ـ۲. پاییزـ زمستان ۱۳۸۱، ص؟.*
ــــــ . “مفرد و جمع در نمایه‌سازی". اطلاع‌رسانی. دوره ۱۶. ش۱ـ۲. زمستان ۱۳۷۹، ص ؟.
مفرد و جمع در نمایه‌سازی؛ نشانه‌های جمع در زبان فارسی؛ جمع در فارسی معاصر؛ شیوه کاربرد شمار در نمایه‌سازی.
ــــــ . “نقد کتاب زبان فارسی ". زبان شناسی. س۱۳. ش۱ـ۲. ۱۳۷۵.(تاریخ انتشار: آذر ۱۳۷۷)، ص ۱۶۷ـ۱۷۰.
ــــــ ؛ شمسایی، الهام. “بررسی یاء نسبت در واژه‌سازی". زبان شناسی. س۱۸. ش۱. پیاپی ۳۵. بهارـ تابستان ۱۳۸۲، ص ۶۲ـ۷۷.
۱ـ طرح مسأله و فرضیه ۲ـ سابقه تحقیق ۳ـ کاربرد و معانی یاء نسبت در منابع فارسی ۴ـ پیشنهاد ۵ـ یافته‌ها.
سمیعی، احمد [سمیعی گیلانی/ فروغ]. “اهمیت تطبیق خصوصیات ساختاری زبان‌های مبدأ و مقصد در آموزش زبان بیگانه". نامه پارسی (ویژه‌نامه نخستین همایش آموزش زبان فارسی در انگلستان). س۷. ش۴. پیاپی۲۷. زمستان ۱۳۸۱، ص ۷ـ۱۲.
تفاوت درآرایش و قواعد همنشینی واجی میان دو زبان فارسی و انگلیسی؛ تفاوت در سطح واژگانی؛ تفاوت‌های نحوی؛ مشکلات در حوزه معنایی.
ــــــ . “پیشوندهای فعلی در گویش گیلکی"، در هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایران (مکان و زمان؟)، چکیده مقالات نخستین هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایران. [بیجا: بی‌نا]، ۱۳۸۰، ص ۲۶.*
ــــــ ."ترکیب و اشتقاق دو ابزار واژه‌سازی"، در هم‌اندیشی مسایل واژه‌سازی و اصطلاح‌شناسی (تهران،۱۰ـ۱۸ اسفندماه ۱۳۷۸). مجموعه مقالات نخستین هم‌اندیشی مسایل
واژه‌گزینی و اصطلاح‌شناسی. ویراستاران: شیرین عزیزی‌مقدم، مژگان غلامی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی، فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، ۱۳۸۰، ص ۲۱۳ـ۲۲۲.
هفت راه پیشنهادی برای واژه‌سازی؛ عوامل متعددی دخیل در واژه‌سازی؛ موازی دو عامل در تعادل زبان.
ــــــ . “زبان شکسته و حدود کاربرد آن در صدا و سیما"، در سمینار زبان فارسی در صدا و سیما (تهران، ۲۳ـ۲۵ خرداد ماه۱۳۷۱)، دومین سمینار زبان فارسی در صدا و سیما. تهران: سروش، ۱۳۷۱، ص ۸۰ـ۸۶ .
شکستن زبان یعنی چه؟؛ مقایسه صورت‌‌های دوگانه زبان شکسته و زبان نوشته.
ـــــ. “فارسی بنویسیم“. نشر دانش. س۱۲. ش۴. خردادـ تیر ۱۳۷۳، ص ۲۴ـ۲۵.
دو عامل بیماری زبان فارسی: ترجمه ناشیانه، نوآوری و کاذب.
ـــــ . “فواید زبانی «شرح تعرف»". نشر دانش. س۱۲. ش۴. خردادـ تیر ۱۳۷۱، ص ۱۲ـ۲۱؛ مرداد ـ شهریور ۱۳۷۱، ص ۲۰ـ۲۹.
ویژگی‌های سبکی.
ــــــ . “کلمات دخیل مختوم به تاء مربوطه” [نقد کتاب"صورت ومعنی در واژگان فارسی نشانه پایانی تأنیث ت/ه در عربی"، اثر جان ر.بری، دانشگاه شیکاگو ۱۹۹۱م]. نشردانش. س۱۳. ش۴. خرداد ـ تیر ۱۳۷۲، ص ۴۴ـ۵۰.
ــــــ . “گویش گیلکی و مروری اجمالی بر تاریخچه مطالعه آن". نامه فرهنگ. دوره۳. س۹. ش۴. پیاپی۳۴. ۱۳۷۸، ص ۱۳۳ـ۱۳۹.
هدف از آشنایی با گویش‌ها؛ روش‌های مطالعه و تحقیق گویش گیلکی؛ مطالعات ایرانیان و خارجیان در این زمینه.
سمیعی، حسین [ادیب‌السلطنه]. “قاعده استعمال بعضی از کلمات". یغما. س۲. ش۵. مرداد ۱۳۲۸. ضمیمه شماره ۵، ۱۶ ص.
سی‌و دو کلمه همراه با معنی، نوع دستوری و کاربرد.
سمیعی، غلام‌رضا [سمیعی کیوان/ کیوان سمیعی/ کیوان]. اوراق پراکنده یا فرائد و فوائد گوناگون: “افعل التفضیل". تهران: کتابفروشی زوار، ۱۳۶۱، ج۱، ص۲۶ـ۲۸.
استعمال “اولی تر"؛ نظر برخی صاحب‌نظران گذشته؛ چرا سعدی واژه “اولی تر” را به کار برده است.
ــــــ . همان: “قاعده استعمال یکی از لواحق کلمات عربی در زبان فارسی"، ص۹۷ـ۱۰۲.
گردآوری قواعد کلی درباره “یاء مشدد” و “تا” توسط استاد مینوی؛ کلمات عله‌ای که به “یت” ختم می‌شوند.
ــــــ . همان: “یک ـ یکی"، ص۴۵ـ۴۸.
خلاصه‌ای از کتاب “مفرد و جمع و مفرد و نکره” اثر محمد معین؛ نظر ملک الشعراء بهار در جلد اول سبک‌شناسی.
سنگری، محمدرضا. “هنجارگریزی و فراهنجاری در شعر". رشد آموزش زبان و ادب فارسی. س۱۶. پیاپی ۶۴. ۱۳۸۱، ص ۴ـ۹.
هنجارگریزی آوایی؛ هنجارگریزی واژگانی؛ هنجارگریزی سبکی؛ هنجارگریزی گویشی؛ هنجارگریزی نوشتاری؛ هنجارگریزی تصویری.
سورتیچی، فخرالدین. “تکواژهای وابسته گویش مازندرانی". فرهنگ (ویژه زبان شناسی). فصلنامه پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. س۹. ش۱. پیاپی۱۷. بهار ۱۳۷۵، ص ۱۳۳ـ۱۵۴.
پیشوندها؛ میانوندها؛ پسوندها.
سهیلی اصفهانی، ابوالقاسم. “اشاره‌ای به نظریه‌های زبان شناسی بوعلی‌سینا". پژوهش‌نامه فرهنگستان زبان ایران. ش۳. آبان ۱۳۵۷، ص ۵۹ـ۷۱.
آواشناسی فیزیکی و آواشناسی تولیدی؛ نظر بوعلی‌سینا در بیان تفاوت میان دو گروه آواها؛ تقسیم‌بندی لفظ و همبستگی میان آنها.
ــــــ . “تطابق فعل و مفعول در گویش‌های ایران". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم تهران. ش۵. شهریور۱۳۵۸، ص ۷۴ـ۸۵؛ نیز: درکنگره تحقیقات ایرانی (کرمان، ۲۵ـ۳۰ شهریورماه ۲۵۳۶=۱۳۵۶)، هشتمین کنگره تحقیقات ایرانی. به‌کوشش محمد روشن. تهران: فرهنگستان ادب و هنر، ۱۳۵۸، ج ۲، ص ۲۸ـ۴۲.
بخش اول ـ طبقه‌بندی زبان‌ها، نقش دستوری میان فاعل فعل لازم ومفعول فعل متعدی در زبان‌های “ارگتیو"؛ بخش دوم ـ زبان‌ها و گویش؛ مطالعه و گویش‌های ایرانی در چارچوب نظریه مجهول بودن ساخت در"ارگتیو".
ــــــ . “توصیف تأویلی افعال ناقص در زبان فارسی". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم تهران.ش۱. ۱۳۵۶، ص ۳۳ـ۴۳.*
ــــــ . “زبان زن و مرد". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم تهران. ش۲. اسفند ۲۵۳۶=۱۳۵۶، ص ۵۹ـ۶۳.
فرم در حال بارگذاری ...
