وبلاگ

مربی گری را می توان بعنوان یک فعالیت سازمانی مرتبط با توسعه و بهسازی توصیف کرد که شامل توسعه مهارت های حرفه ای و شخصی است (والکر،۲۰۱۱).

 

 

 

بطور کلی مربی گری، فرایند آگاهانه ای است که از مذاکرات حساب شده در جهت ایجاد محیطی برای رشد اشخاص، اعمال هدفمند و پیشرفت مداوم و پایدار استفاده می کند (صفرزاده و همکاران، ۱۳۹۰).

با این حال هنوز این سوال مطرح است که مربی گری واقعاً چیست؟ از چه چیزهایی تشکیل شده است؟ برای پاسخ به این سوال می توانیم مربی گری را در چهار سطح ببینیم:
اول: مربی گری یک سیستم اعتقادی است. مربیان با این باور کارشان را شروع می کنند که کارآموزان و مشتریان آن ها اگر در یک وضعیت ذهنی و فکری مناسبی به آن مشکلات نزدیک شوند، توانایی بیان و حل و فصل مشکلات خود را دارند.
دوم: مربی گری یک سبک رهبری است.
سوم: مربی گری مجموعه ای از ابزارها و مدل هاست.
چهارم: مربی گری مجموعه ای از مهارت هاست که اگر ماهرانه و با اتکای بر تجارب مربی به کار گرفته شود می تواند به کارآموز کمک کند (سلطانی، ۱۳۸۹).
تفاوت مربی گری و دیگر روش های بهسازی منابع انسانی
بسیاری از افراد بر این باورند که مربی گری یک حرفه^[۴۹] است، در حالیکه برخی دیگر بر این باورند که یک رشته^[۵۰] است بدین معنا که هنوز به یک رویکرد استاندارد دست نیافته است (ام سی نمارا ،۲۰۱۲) . اما عموماً مربی گری با دیگر روش های آموزش و بهسازی منابع انسانی همچون؛ آموزش، مشاوره و منتورینگ اشتباه گرفته می شود (گریفیتس ،۲۰۰۵). تفاوت اصلی میان مربی گری و دیگر روش ها در این است که در مربی گری، دستیابی به اهداف خاص و تعهد قوی به فعالیت برنامه ریزی شده مطرح است (گریفیتس ،۲۰۰۵).
تفاوت مربی گری و آموزش^[۵۱]:
بسیاری از افراد بر این باورند که مربی گری متفاوت از آموزش است و آموزش را فرآیندی می دانند که در آن مدرس، وظیفه انتقال یک موضوع مشخص به فراگیر را دارد تا فراگیر وظیفه فعلی را به نحو موثرتری انجام دهد. این دسته از افراد معتقدند که آموزش و تدریس مانند یک رابطه مربی گری نیست (ام سی نمارا ،۲۰۱۲) . مدرس فرایند تدریس را انجام می دهد و آن عبارت است از انتقال مجموعه ای از دانش و اطلاعات که تحت عنوان محتوای آموزشی تدوین شده است. دانش نزد مدرس است که براساس برنامه تعریف شده آن را به کارآموز منتقل می کند. مکالمه مدرس در قالب جملات خبری است (سلطانی، ۱۳۸۹). همانند مربی گری، آموزش مبتنی بر یک رابطه فرد به فرد/ یک به یک^[۵۲] است که شامل دو فردی است که با هدف توسعه دادن کارآموز^[۵۳] با یکدیگر کار می کنند. آموزش می تواند شامل مجموعه متفاوتی از فنون همچون سوال پرسیدن، مشاوره دادن، آموزش دادن یا دادن بازخورد باشد. در مقایسه با مربی گری، آموزش فرد به فرد بیش تر بصورت مستقیم است و عموماً فرض بر این است که مربی صرفاً در مورد موضوعی آموزش می دهد، مطلع و آگاه است(ر آ ، بیورز ،۲۰۱۰).
تفاوت مربی گری و مشاوره^[۵۴]:
بسیاری از افراد بر این باورند که مربی گری متفاوت از مشاوره است. چرا که مشاور، فرد متخصصی است که به دیگر افراد، تیم یا سازمان کمک می کند تا مشکلی را حل کنند (ام سی نمارا ،۲۰۱۲) .مشاوره بر مسائل شخصی مبتنی است، غالباً در مواردی مورد استفاده قرار می گیرد که در آن فردی که تحت مشاوره قرار می‌گیرد، دست خوش تجارب دشواری قرار گرفته است و به دنبال یک مداخله درمانی است و یا برای مواقعی است که افراد برای مقابله با یک واقعیت به کمک نیاز دارند (ر آ بیورز ،۲۰۱۰).
شباهت های آشکاری میان مربی گری و مشاوره وجود دارد. بخش عمده ای از محتواهای تئوریکی، الگوها و فنون مربی گری از رشته هایی همچون روان شناسی و دیگر رشته های مربتط برگرفته شده است و در زمینه های سازمانی مورد استفاده قرار می گیرد. با این حال علی رغم اینکه مربی گری و مشاوره هر دو در حوزه های مشابهی بکار می روند، ولی هرگز یک امر یکسانی نیستند. مشاوره یک مداخل بسیار ماهرانه است که جهت رسیدگی به مشکلات دارای زمینه روان شناسی بکار گرفته می شود. زمانیکه کارکنان قادر به رفع مشکلات روانی ایجاد تغییراتی در رفتارشان در طی جریان مربی گری نباشند، مشاوره می تواند روشی مفید و مؤثر باشد (جارویس ،۲۰۰۴).مربی گری نوعی مشاوره است ولی مربی برخلاف مشاور، در زمینه کمک به اجرای مهارت های جدید و اهداف و تغییراتی که باید به وجود بیاید همواره با خود فرد باقی می ماند. رابطه بین مربی و فرد مانند رابطه دو شریک است نه رابطه بین یک فرد با یک متخصص یا صاحب نظر. مربی هر فرد، شریک او محسوب می شود و به او کمک می کند تا به تمایلات و اهداف مورد نظرش دست پیدا کند، نه اینکه فرد بر مربی تکیه کند. تفاوت اصلی بین مربی گری و مشاوره:

 

 

• در ویژگی افرادی است که به آن ها کمک می شود.

 

 

 

• و در نوع مشکلاتی است که حل می شود.

 

 

در مشاوره مراجعه کننده، فردی آسیب دیده و نیازمند کمک است ولی در مربی گری متقاضیان افرادی خلاق، باتدبیر و کامل تلقی می شوند. مربی گری با افراد ورشکسته سروکار ند
ارد بلکه به افراد سالم کمک می کند تا عملکرد خود را در سطوح بالاتری، انجام دهند. در مشاوره به فرد کمک می شود تا از حالت زیر نرمال به حالت نرمال برسد ولی در مربی گری فرد از حالت نرمال به فردی دارای مهارت و عملکرد بالا تبدیل می شود (قرایی و همکاران، ۱۳۸۷). و در نهایت مربی با حال و آینده فرد سروکار دارد نه با گذشته او. مربیان افرادی خوشبین هستند و چیزی را اصلاح و یا جبران نمی کنند. مربی گری نگاهی رو به آینده دارد، بر استعدادها و قابلیت های فرد تمرکز می کند، نقاط ضعف را حذف کرده و نقاط قوت را تقویت می‌کند چرا که چشم انداز آتی، محور اصلی حرکت است. مربیان معمولاً به دنبال شاگردان و افراد خوش فکر هستند و تمایل دارند تا با افرادی کار کنند که به اندازه کافی نیرومند و سرحال باشند تا مربی و آموزش های او را برای دستیابی به آینده ای بهتر همراهی کنند (والس ،۲۰۰۳)

 

 

جدول ۴-۲: تفاوت مربی گری و مشاوره (جارویس، ۲۰۰۴)

 

 

 

مربی گری

 

مشاوره

 

 

 

حوزه تمرکز محدودتر است.

 

تمرکز گسترده تر و عمیق تر است.

 

 

 

هدف ارتقا دادن عملکرد کاری فرد است.

 

هدف کمک کردن به افراد است تا عامل اصلی و ریشه ای مشکلات عملکردی طولانی مدت در کارشان را شناسایی کنند.

 

 

 

تمایل به مداخل کوتاه مدت دارد.

 

مداخله برحسب وسعت مسائل و مشکلات می تواند متغیر باشد.

 

 

 

مربی گری به دنبال رفع مشکلات روان شناختی نمی باشد.