در طول روز،
به‌هنگام آغاز عبور عابر و هم‌زمانی آن با گردش به چپ وسایل‌نقلیه و ترک تقاطع یا گردش به راست به هنگام زرد بودن چراغ راهنمایی،
هنگامی‌که پشت عابرین به سمت وسایل‌نقلیه می‌باشد،
عواملی که باعث افزایش خطر تصادف و زیر گرفتن عابرین پیاده می‌شود عبارتند از:
تعداد زیاد خط‌های ورودی ترافیک به تقاطع برای مثال، در محل یک تقاطع چهار‌راه، خطر تصادف ۵/۲ برابر یک مسیر یک خطه است،
کاهش مسافت دید به‌هنگام ورود به تقاطع،
چراغ‌های راهنمایی متصل به سیستم یکپارچه کنترل ترافیک که تلاش بر بالا بردن سطح سرویس برای وسایل‌نقلیه عبوری از راه‌های با حق‌تقدم را دارند و افزایش تصادف از این واقعیت ناشی می‌شود که عابرین پیاده بیش از اندازه انتظار کشیده و درنهایت از چراغ قرمز عابر پیاده عبور می‌کنند،
چراغ‌های راهنمایی با قابلیت کنترل توسط عابرین پیاده بیش از اندازه، آن‌ها را در انتظار نگهداشته و در شرایطی که حجم ترافیک سبک باشد، عابرین پیاده از چراغ قرمز مخصوص عابر پیاده عبور می‌کنند و این اقدام درصورتی که سرعت وسایل‌نقلیه عبوری زیاد باشد، خطرناک خواهد بود،
فاصله زیاد بین محل عبور عابرین پیاده و تقاطع مجارو،
تعمیر و نگهداری نامطلوب چراغ‌های راهنمایی،
احتمال گردش به راست وسایل‌نقلیه به‌هنگام چراغ چشمک‌زن زرد، به ویژه زمانی‌که تعداد عابرین پیاده زیاد و سرعت‌ها کم باشند.
ب) تصادفات ناشی از گردش به چپ
عمده مشکلات ایمنی به‌هنگام گردش به چپ وسایل‌نقلیه عبارتند از:
مشکلات رانندگان به‌هنگام گردش‌به‌چپ برای پیدا کردن مسیر مناسب عبور،
مشکلات مربوط به فضای ذخیره وسایل‌نقلیه برای گردش‌ها،
ضعف در تشخیص وسایل‌نقلیه رو‌به‌رو، به‌ویژه در مورد وسایل‌نقلیه دوچرخ،
سرعت بالای خودروهای عبوری.
طولانی کردن زمان فاز “تمام – قرمز” در چراغ‌های راهنمایی، خطر تصادفات گردش به چپ را افزایش می‌دهد. زیرا تعداد خودروهایی که با جریان گردش به چپ از چراغ قرمز عبور می‌کنند، افزایش می‌یابد. فاز “تمام – قرمز” (به‌همراه چراغ زرد)، باید این امکان را فراهم نماید که تقاطع قبل از سبز‌شدن چراغ، کاملاً از وسایل‌نقلیه خالی شده باشد. کوتاه کردن زمان “تمام – قرمز” باید هم‌زمان با طولانی کردن زمان زرد باشد. زیرا بعضی از رانندگان تلاش خواهند کرد که در زمان زرد به جای ترمز کردن، سرعت خود را افزایش دهند تا با عبور از چراغ زرد مجبور به توقف در پشت چراغ قرمز نشوند.
ج) برخوردهای با زاویه قائم
این نوع از تصادفات بسیار شدید می‌باشند که علت آن می‌تواند عبور از چراغ قرمز و نامناسب بودن زمان‌بندی چراغ راهنمایی باشد (فواصل زمانی بین زرد و تمام – قرمز) در اکثر موارد وسایل‌نقلیه‌ای که رعایت چراغ قرمز را نمی‌کنند اغلب در حین خاتمه زمان سبز سعی در عبور دارند.
مشکلاتی که در وقوع این‌گونه تصادفات مؤثرند عبارتند از:
ناتوانی در تشخیص چراغ‌ها یا سایر علایم راهنمایی به‌دلیل سرعت، محیط راه یا بازتابش شدید نور،
سرعت‌های بیش از اندازه زیاد،
این باور که هنوز زمان کافی برای عبور از چراغ زرد وجود دارد،
ترس از اینکه وسیله‌نقلیه دیگری سپر به سپر با او حرکت نماید،
عدم‌توجه به سیستم چراغ راهنمایی به‌ویژه از سوی رانندگان وسایل‌نقلیه غیرموتوری،
چگونگی طراحی تقاطع و زمان‌بندی چراغ راهنمایی می‌تواند به‌دلایل زیر در بروز تصادفات مؤثر باشد:
عرض بیش از اندازه مسیرهای منتهی به تقاطع،
چرخه زمانی کوتاه: اگر طول چرخه زمانی از ۱۲۰ تا ۳۰ ثانیه کاهش یابد، تعداد تصادفات دو برابر و تعداد برخوردها با زاویه قائم چهار برابر می‌گردد،
اما طراحی تقاطع و زمان‌بندی چراغ راهنمایی می‌تواند در کاهش تصادفات نیز مؤثر باشد:
ترکیب و شکل‌بندی تقاطع که رانندگان را به سرعت‌های مناسب تشویق می کند مثل انحراف اندک در مسیر عبوری از طریق جا‌به‌جایی در مسیرهای رو‌به‌رو،
ایجاد جزیره میانی،
کاهش فاز “تمام – قرمز” به‌حداقل چراغ‌های راهنمایی راه‌های مختلف یک تقاطع نباید نسبت به یکدیگر دید داشته باشند(نوری امیری و قربانی، ۱۳۸۴).
د) نقاط تداخل در تقاطع‌ها:
یک تقاطع بر حسب حرکت‌های موجود در آن، دارای یکسری نقاط برخورد می‌باشد و در یک طراحی مطلوب سعی می‌شود که شدت برخوردهای بالقوه در این نقاط به حداقل کاهش یابد. انواع حرکت‌های تداخلی را می‌توان به‌صورت ذیل طبقه‌بندی نمود که بر حسب افزایش شدت تصادف احتمالی ناشی از حرکت‌ها ارائه گردیده است:
الف)واگرایی: همراه با خط کاهش سرعت
ب)همگرایی: همراه با خط افزایش سرعت
ج)تلاقی: بایک رفوژ میانه مناسب، این حرکت‌ها می‌توانند در دو مرحله کامل شوند.
تعداد نقاط تداخل با افزایش تعداد مسیرهای منتهی به تقاطع افزایش می‌یابد. وضعیت ترافیک در تقاطع با اقدامات ذیل بهبود می‌یابد:
با کمترین تعداد نقاط تداخل، به خصوص اگر حجم ترافیک در تقاطع بالا بوده باشد. در نتیجه سه راه‌ها نسبت به تقاطع‌های چهار راه ایمن‌تر هستند و برای تقاطع‌های با تعداد راه‌های بیشتر باید به دنبال راه حل های دیگر هم‌چون احداث میدان بود. جلوگیری از حرکات بدون رعایت حق‌تقدم یا گروه‌بندی دو حرکت با هم از تعداد نقاط تداخل خواهد کاست،
با ایجاد یک سیستم فاز‌بندی مناسب (تقاطع‌های مجهز به چراغ راهنمایی)،
با ایجاد فواصل بیشتر بین نقاط تداخل به وسیله ایجاد جزیره‌های ترافیکی یا خطوط اضافی،سرعت وسایل‌نقلیه و نیاز احتمالی به محل ذخیره باید در نظر گرفته شود. در تقاطع‌های چراغ‌دار، تفکیک زمانی بین حرکات وسایل‌نقلیه، نیاز به تفکیک فضایی را کاهش می‌دهد،
زاویه‌ای که برخوردها صورت می‌پذیرد باید به صورت زیر کنترل شود:
زاویه بین مسیرهای همگرا یا واگرا باید خیلی کوچک باشد (کمتر از ۵ درجه) لذا نیاز به خط تغییر سرعت وجود دارد،
برای حرکت‌های عبور از عرض، زاویه بین مسیرها باید تا حد ممکن به صورت قائم باشد (بین ۷۵ تا ۱۰۵ درجه). این‌کار قابلیت دید و ارزیابی سرعت سایر وسایل‌نقلیه را بهبود می‌بخشد و از مسافت عبور از عرض‌راه می‌کاهد،
برای حرکت‌های تداخلی، زاویه مسیرها سرعت ورود به تداخل را کنترل می کند. این زاویه باید بین ۲۰ تا ۶۰ درجه باشد(بهبهانی، ۱۳۷۳).
طرح اندونزیایی
مخصوصاً در حالت وجود چراغ راهنمایی هر دو جریان گردش به چپ در راه‌اصلی (دارای حق‌تقدم) نباید مانع یکدیگر شوند. طرح اندونزیایی که در آن هر دو جریان گردش به چپ یکدیگر را قطع نمی‌نمایند در این‌زمینه مفید می‌باشد.
اگر حجم ترافیک به‌اندازه کافی باشد خطوط انتظار گردش به چپ در تمام مسیرهای منتهی به تقاطع ایجاد می‌شوند. اما این طرح معمولاً به چراغ راهنمایی برای تعیین اولویت حرکت دو گردش به چپ نسبت به دو گردش دیگر نیاز دارد. بنابراین کاربرد این طرح بیشتر در مناطق شهری می‌باشد.
در تقاطع‌های چراغ‌دار که دارای حجم‌های سنگین گردش به چپ هستند احداث دو و بعضی اوقات سه خط ذخیره مرکزی گردش‌به‌چپ موجه خواهد بود، این آلترناتیوها دارای مزایا و معایبی هستند:
فرم در حال بارگذاری ...
